Hollandse stappen in de Engelse opening

In een eerder blogartikeltje openen met de f pion vertelde ik al over hoe ik er toe kwam om het Hollands in mijn repertoire op te nemen. Tevens vermeldde ik dat ik erg veel werk heb erin gestoken om het enigszins speelbaar te houden. Met dit nieuwe blogartikeltje wil ik de lezer een glimp tonen achter de gordijnen van mijn lab wat voor bloed, zweet en tranen het heeft gekost om het Hollands te kunnen blijven spelen tegen het Engels. Trouwens vandaag is het Engels zo populair dat ik onmiddellijk in mijn partijen de vruchten kan plukken van mijn werk.

In de beginjaren dat ik het Hollands speelde, kon ik profiteren van mijn onbekend repertoire maar na enige tijd stonden voldoende partijen in de database zodat iedereen wel door had dat ik aanstuurde op een Moderne Hollandse stonewall met zwart. Toen ik in 1999 tegen iets sterkere tegenstanders begon te spelen, duurde het niet lang of men trachtte via het Engels te profiteren van mijn onbesuisd aansturen op de Moderne Hollandse stonewall. Een opstelling met d3 was bij de betere spelers welbekend als een goede antidote en sommige witspelers (die graag op de man spelen) stonden al snel te drummen om gemakkelijk punten te scoren. Zelf had ik ook wel door dat de dreiging e4-e5 ernstig moest worden genomen en ik paste mijzelf aan door te kiezen voor een Le7 opstelling. Een belangrijke partij met dit concept kan je hieronder naspelen. Iemand die van bij de start van deze blog al volgt en goed opgelet heeft, zal de partij herkennen uit mijn artikeltje de paardenlokker.

Ik haalde enkele bescheiden resultaten met o.a. een remise tegen IM Guido Kern maar in 2005 was ik overtuigd dat dit systeem te dubieus was en eigenlijk een ongelijke strijd was van bij de start. Na heel wat dagen analyses, vond ik uiteindelijk een ander concept waarvan slechts een handvol partijen in de database waren vermeld. Ik verving op zet 5 c6 door Ld6 en liet de optie open om een paard te zetten op c6. Als wit d3 speelt, ruilde ik op c4, gevolg door Pc6 en e5. Als wit d4 speelde dan transponeerde ik met c6 naar mij geliefkoosde stonewall. De stellingen die ik bereikte met zwart waren een stuk aangenamer en de resultaten waren tevens een stuk beter. Ik herinner mij remises tegen IM Pieter Claesen, GM Vladimir Lazarev en zelfs een winst tegen IM Ekrem Cekro. Uiteindelijk was het niemand minder dan (toen nog FM, vandaag IM, straks misschien GM) Stefan Docx die in 2009 erin slaagde een bres te slaan in mijn concept. Het is niet de eerste keer dat ik Stefan zie met killernieuwtjes tevoorschijn komen. Dit ondersteunt ook mijn bewering op schaakfabriek dat Stefans recente progressie er niet toevallig is gekomen maar door hard werken.

Op chesspub kwam Stefan nog even meepraten over de opening maar uiteindelijk waren we het eens dat zwart niet kon rekenen op een gelijke stelling. Wit ruilt dus eerst zelf op d5 vooraleer d3 te spelen waardoor zwarts plannen in duigen vallen. Vervolgens deed ik nog verwoede pogingen om een concept met de stonewall te behouden maar uiteindelijk moest ik toegeven dat er altijd wel nadelen waren. De stonewall liet ik varen maar nog niet het Hollands. Een Leningradersysteem vond ik te drastisch om nu al te proberen vandaar dat ik keek naar het klassieke Hollands wat mij meer mogelijkheden bood om alsnog te transponeren naar een stonewall. Ik verving op zet 4 d5 door Le7 en liet de optie open om de d-pion op d6 of d5 te plaatsen afhankelijk van wits opstelling. In het klassieke Hollands streeft zwart naar e5 en dat wordt uiteraard vergemakkelijkt in het Engels als wit het bij de d3 systeempjes houdt.

Ik testte het idee ruimschoots uit in blitz online en kreeg hierdoor voldoende vertrouwen. Onlangs kreeg ik eindelijk eens de kans om het in een serieuze bordpartij te spelen. In de 4de ronde van de Belgische interclub speelden we uit tegen Eynatten 2. Ik bereidde mij zoals gewoonlijk uitgebreid op meerdere spelers voor maar eerlijk gezegd was het een naald zoeken in een hooiberg. Uiteindelijk kwam de Duitse FM Balduan, de nummer 55 van Eynatten op bord 1 zitten en dat terwijl we in 1ste afdeling spelen! Rekening houdend dat hij nog niet eerder had meegespeeld, is het dan ook niet verwonderlijk dat ik mij niet op hem had voorbereid. Mijn tegenstander had zich uiteraard wel voorbereid op mij. Op schaakfabriek heb ik vorige week nog eens mijn beklag gedaan hierover om duidelijk te maken dat ik het niet eens ben met de reglementen maar ik vrees dat het weinig zoden aan de dijk zal brengen. Nu de voorbereiding van wit bleek erg oppervlakkig want Markus dacht dat ik nog de systemen met d5 Le7 speelde wat ik al niet meer gespeeld had sinds 2005. Daarentegen kon ik wel een ouder gemaakte partijanalyse hergebruiken alhoewel het mij erg veel tijd kostte om de fragmenten te herinneren wat af en toe mij niet helemaal lukte. Vandaar ook mijn eerdere commentaar op deze blog dat een normale partijvoorbereiding niet hetzelfde is als het hergebruiken van een oudere analyse. De partij was kort, misschien te kort maar ik had weinig redenen om het remisevoorstel van mijn tegenstander te weigeren.

De slotpositie werd al besproken in mijn blogartikeltje de interclubfaq. De stelling staat ongeveer in evenwicht en dat mogen we beschouwen als een klein succesje voor zwart. Door te beseffen dat wits flexibele opstelling best met flexibiliteit wordt bestreden, heeft zwart zijn kansen verbeterd. Dit betekent niet dat ik garandeer dat zwart altijd ok staat. Nieuwe aanpassingen zullen in de toekomst misschien nog nodig zijn maar het is alvast een stap vooruit om een bredere waaier aan mogelijke Hollandse opstellingen te willen spelen.

Brabo