Op remise spelen met wit tegen een sterkere tegenstander?

Na de partij Van Wely - Aronian in Wijk aan Zee, vroeg ik mij af of het wel correct is om met wit vanaf zet 1 op remise te spelen. Wit ruilde in die partij zijn theoretische witvoordeel voor een remise tegen een hoger gekwoteerde speler. Zie: Chessvibes ronde 5 Wijk aan Zee en voor de partij zie hier:

Nu ik kan zijn beslissing wel begrijpen. Aronian ga je niet zomaar opzij zetten en een extra halve rustdag is welgekomen. Bovendien is elk extra half punt een gegarandeerde financiele bonus op het einde van het tornooi.

Een veel meer omstreden geval van op remise spelen met wit tegen een sterkere tegenstander gebeurde in 2010 in het Nederlands kampioenschap. Toeval of niet maar de sterkere speler was toen Van Wely met  2653 elo terwijl de zwakkere witspeler Benjamin Bok heette, toen nog FM met 2430 elo. Zie: Chessvibes Dutch-championship en voor de partij zie hier:

Het is uiteraard aanlokkelijk om relatief gemakkelijk een halfje te halen bij een tegenstander die veel hoger gekwoteerd staat. Naast de extra elo's, garandeerde het ook 150 euro wat voor een jongen van 15 jaar wel flink wat zakgeld kan lijken. Desalniettemin kan men niet ontkennen dat je toch het gevoel krijgt dat de jongen een uitgelezen kans op een zeldzame schaakles gemist heeft. Van Wely was dan ook zeer hard in zijn commentaar wat gelezen kan worden in het chessvibesartikel. Persoonlijk denk ik dat die commentaar wat overdreven is. Wij kennen niet de innerlijke toestand van de jongen en moeten bijgevolg zijn beslissing leren respecteren. Sommigen geven trouwens aan dat Van Wely ook schuld treft door de variant toe te laten maar dat is tevens overdreven want zwart moet eerst trachten gelijk te maken en het is niet altijd evident om een volwaardig alternatief te vinden dan de remisevariant.

Zelf ondervond ik in mijn schaakcarriere ook wel enkele malen een gelijkaardig gedrag. Het meest schrijnende vond ik dat een zwakkere speler in een vriendschapsontmoeting vanaf zet 1 met wit liet verstaan dat hij voor een geforceerde remisevariant zou kiezen.  Dit deed hij omdat remise tegen een hoger gekwoteerde speler goed klonk. Ikzelf verkies eerder om het bord te spelen dan de tegenstander en liet bijgevolg de remisevariant toe met de zwarte stukken. De redering die ik volg, is dat ik van elke (lange) partij een test tracht te maken van mijn repertoire. Ik ben daarom niet bereid om iets te spelen die niet hoort bij mijn repertoire en bijgevolg mij nauwelijks of niet interesseert. Dit is bovendien ook 1 van de hoofdredenen waarom ik aan thematornooien weinig of geen aandacht schenk. Ik ben mij goed bewust dat slechts weinigen deze wetenschappelijke/mathematische aanpak van het schaken apprecieren. Echter ik trek mij daar weinig van aan want de drijfredenen om  te schaken zijn iets persoonlijks waar een ander m.i. geen zaken mee heeft.

Ik herinner mij 1 geval waarin ik mijn dogmatische regel om het bord te spelen halvelings overtrad. In 2004 speelde ik in de laatste interclubronde van de top16 tegen de Duitse GM Igor Khenkin 2571. Ik wist dat hij Caro Cann speelde maar had daar op het moment zelf geen serieus wapen tegen. Om toch een goed resultaat te maken, koos ik voor het ultrasolide maar erg saaie Spasskysysteem. Het levert geen geforceerde remisevarianten op maar het is erg moeilijk om met zwart of wit, de balans te breken. Zie partij:

In de partij probeerde Igor vanalles en ging zelfs uiteindelijk iets te ver maar stelde net op tijd remise voor wat ik accepteerde. Acheraf werd ik gefeliciteerd door mijn teamgenoten maar ik voelde mij niet tevreden. Dit was anti-schaak en nam mij voor om dit in de toekomst niet meer te herhalen ondanks het aantrekkelijk resultaat.

Brabo