Picsblog

OK, na een zeer lange afwezigheid ben ik nog eens in de pen gekropen. Ik moet zeggen – hoed af voor onze webmaster – toen hij met zijn project begon, dacht ik eerst – dit duurt 100 artikelen en dan is de inspiratie op…  Neen dus. Brabo heeft zijn zichtveld breed gehouden; van persoonlijke ervaringen aan en naast het bord, tot gezinsleven met een in schaken geïnteresseerde zoon, wat internationaal nieuws, analyses, nieuwtjes, methodes, taktiek, eindspel en psychologie. Nogmaals tip of the hat to you, Brabo. En dat alles gespekt met partijmateriaal (geloof me, er kruipt toch wat tijd in om zo’n diagram met een pgn fragment te stofferen).

Dus ja, wat kan ik aanbrengen?

Als ex-schaker vertoef ik nog altijd occasioneel in « het wereldje ». De jongste jaren verschoof mijn aandacht van speler naar waarnemer en ben ik meer en meer mij beginnen toeleggen op fotografie van schakers. Met een nieuw toestel ben ik recent dan ook enkele  tornooien « gaan teisteren ». Als ex-schaker – die heel graag rustige omstandigheden had (ook bij de kibitzers) – ben ik me bewust van de overlast die een fotograaf kan veroorzaken. De eerste vijf à tien minuten in een partij staat er nog niet veel op het spel, maar hoe minder tijd er over is voor de spelers, hoe meer de schakers ongestoord en geconcentreerd wil blijven. En dan wil je niet een aantal pottenkijkers rond je bord, laat staan een fotograaf die in je gezichtsveld komt close-ups nemen.

Ik fotografeer dan ook altijd zonder blitz – wat me in bv Cappelle-la-Grande met mijn oud toestel (Panasonic FZ100) al veel half-gelukte (lees: net iets te onscherpe foto’s) heeft opgeleverd. Mijn nieuwe reflextoestel (Canon Eos 6D) doet het op dat vlak veel beter, maar maakt natuurlijk het typische klikgeluid dat bij een reflextoestel hoort; van het ene nadeel in het andere dus.

Nu heeft zo’n toestel wel een ‘stillere’ setting, maar ik weet dat zo’n klik in het middenspel – laat staan in tijdnood – niet geapprecieerd wordt. Daarom hou ik mijn oudere toestel achter de hand – het is stiller en heeft een goede zoom, dus kan ik vanop 10-15 meter in relatieve stilte, toch nog goede close-ups nemen, zonder dat de spelers zich hiervan bewust zijn.

Ik ben een amateurfotograaf, zonder enige scholing, dus ik vergelijk mijn foto’s zeker nog niet met die van David Llada, Alina L’Ami of Lennart Ootes, die hun foto’s regelmatig kunnen slijten aan Chessbase of schaaktijdschriften. Enkele gespecialiseerde tijdschriften en een boek over mijn camera waren al een eye-opener van wat mogelijk was. Behalve het feit dat ik zonder blitz fotografeer, is er nog een restrictie die ik mij voorlopig opleg : ik neem geen tientallen foto’s van mijn onderwerpen, maar probeer de juiste foto te krijgen in slechts enkele opnames. Ook doe ik zo goed als geen « postproductie ». Veel verder dan autokleur of autobalans ga ik niet in Picasa/Google Photos. Nog geen Photoshop of Lightroom dus – voorlopig.

Bij de aankoop van mijn nieuwe toestel kreeg ik al wat fotografisch advies van Ronald Flou (van de Ieperse Schaakkring), die zelf al een gevorderd schaakfotograaf is en als dusdanig een regelmatig gast(fotograaf) is op schaakevenementen. Wie enkele foto’s van hem wil bewonderen, kan zijn publieke google+ pagina of zijn albums op KISK Ieper bezoeken.

De overstap van mijn oude digitale toestel naar de nieuwe Canon was een indrukwekkende opstap naar een hogere klasse in de fotografie. De kwaliteit van het toestel is onvergelijkbaar beter en het kunnen spelen met sluitertijd, f-factor, ISO-factor nodigt uit tot experimenteren en minder de volautomatische setting te gebruiken. Het heeft zelfs geleid tot het beter kunnen werken met mijn oude toestel en zelfs de camera van mijn smartphone.

Zonder teveel in technische details te willen gaan, wil ik toch enkele staaltjes tonen. Naast de al gemelde autocorrectie is een hele eenvoudige bewerking – die een foto opwaardeert – het croppen van de foto (bijsnijden). Het verhoogt de focus en maakt de foto minder “slordig” – je beperkt je tot de essentie. In de foto hierna (Giri en L’Ami in gesprek in Wijk aan Zee 2017) zou je nog rustig al die rommel aan de rechterkant kunnen afsnijden.

Een schaker is op zich al een dankbaar onderwerp, maar een schaakfoto krijgt pas iets extra’s als je er een eigen draai aan geeft, door iets te suggereren. Aspecten zoals “de eenzame schaker”, “winst of verlies”, “twijfel”, “concentratie”, …

Onderstaande foto kreeg van mij het onderschrift: “How to react when Anatoli Karpov is in the room and all attention goes to him – Ilya Smirin shows how”. Op de laatste ronde kwam de ex-WK op de gong slaan om de ronde op gang te brengen, en natuurlijk had iedereen maar oog voor Karpov. De spelers die alle ronden ervoor in de belangstelling hadden gestaan, waren plots quantité négligeable. De foto heb ik wat bijgesneden (tegenstander Eric Hansen staat er niet meer op, om Smirin duidelijk in het midden van de foto te krijgen).

En een goede foto hoeft echt geen foto te zijn van een wereldtopper – integendeel, soms ligt het beste materiaal gewoon te wachten in de eigen club. Onderstaande foto (bewerkt met Prisma op gsm) vind ik persoonlijk nog altijd een hele sterke.

Voor wie zelf aan de slag wil – wie denkt in een tornooizaal rustig een foto kan nemen van een rij borden met schakers die mooi stil zitten – forget it. Je moet al geluk hebben om spelers aan vijf borden vijf seconden in dezelfde pose aan te treffen. Er wordt een zet gespeeld, klok ingedrukt, zet opgeschreven, een speler staat op, rekt zich uit, drinkt wat, verandert zijn houding, … er gebeurt van alles aan het bord. Om dan met een lange sluitertijd te werken, is vragen om wazige foto’s. Dus een beetje camera helpt zeker, maar ook inzicht, oog voor compositie, goed licht, een goede opstelling en … vooral veel geduld!

HK5000