Na de publicatie van mijn vorig artikeltje, zocht ik contact met de Nederlandse internationaal meester Herman Grooten. Ik vroeg hem op de man af of hoe het komt dat hij in mijn onderzoekje komt bovendrijven als speler met de hoogste killerscore. Ik kreeg snel antwoord met een referentie naar een artikel op schaaksite. Hierin legt hij haarfijn uit dat hij op 21 jarige leeftijd (in het jaar 1979) voor het eerst een remise maakte met een 2600 elo maar achteraf berispt werd om het te makkelijk aannemen van de remise. Vanaf dan heeft Herman remises structureel geweigerd wat hem heel wat nullen maar ook diverse scalpen van + 2600s heeft opgeleverd.
Remises weigeren is echter kinderspel met wat mij overkwam in ronde 7 van Cappelle La Grande 2025. In die partij verzette mijn tegenstander hemel en aarde om toch geen remise te moeten maken. In onderstaande stelling speelde zwart na 10 minuten nadenken bewust een verliezende zet (ongeveer -2) omdat de correcte zet te vervlakkend is.
13 zetten later herhaalde hij dit exploot maar deze keer met de variatie door bewust een zetherhaling uit de weg te gaan alhoewel de computer opnieuw ongeveer -2 opgeeft.
Ik heb al eerder enkele artikels geschreven over risico's nemen zie deel 1 , deel 2 en deel 3 maar bovenstaande vind ik van een totaal ander kaliber. Ik heb zoiets nooit eerder meegemaakt. Ok je kan spelen op de man als hogere elo tegen lagere maar dit is voor mij meerdere bruggen te ver.
Trouwens alsof dit niet al voldoende killerinstinct was voor 1 tornooi, kende mijn tegenstander uit ronde 6 er zeker ook iets van. Slechts 15 jaar en ruim 300 elo minder had Ilyess Guechchati en toch weigerde hij in onderstaande stelling mijn remise terwijl het ongeveer gelijk staat (met allebei nog veel tijd op de klok).
![]() |
Wit aan zet. Stockfish 17.1 toont 0.06 |
Op zet 40 verbaasde hij mij een tweede keer door met slechts seconden op de klok een zetherhaling uit de weg te gaan. In mijn artikel Angst deel 3 gaf ik reeds aan dat de jeugd tegenwoordig weinig angst meer kent maar dit is nog een stap verder.
In tegenstelling tot de sterkere speler Alexandre Bacrot van ronde 7 die alsnog won (volgend artikeltje toon ik hoe), beet Ilyess wel in het zand (een blunder dus vind ik niet zinvol om te publiceren). Ik heb mij daarom achteraf lang afgevraagd waarom Ilyess emotieloos het resultaat kon ondertekenen. Ik heb oudere en sterkere spelers zien instorten na zulk partijverloop. Ik vind het erg vreemd en fascinerend om zo fanatiek op winst te kunnen spelen op die jonge leeftijd en tezelfdertijd zo koel te blijven na verlies.
Anderhalve maand geleden was er commotie omtrent het toekennen van een schoonheidsprijs (zie beauty-prize-politics). Misschien moeten we het eens over een andere boeg gooien met een prijs voor de grootste strijdlust. Zoiets bestaat al jaren in vele wielerwedstrijden waardoor ook verliezers soms een heel mooie geldprijs kunnen winnen. De criteria kan je heel makkelijk vastleggen. Wie remises weigert (maximum 1 per partij) en zetherhalingen uit de weg gaat, maakt kans. Hoe sterker de tegenstander in vergelijking met jezelf, hoe beter. Is dit nieuw voor het schaken en/ of wie durft zoiets als organisator eens aan te bieden?
Brabo