Oud-wereldkampioen Viswanathan Anand was een fenomeen in zijn jeugd maar ook vandaag als 50 plusser doet hij menig mond openvallen. In zijn meest recente optreden (Norway chess) miste hij slechts op een haar de tornooioverwinning. Zijn rol op het allerhoogste niveau is bijlange nog niet uitgespeeld waarmee hij telkens opnieuw de criticasters die hem willen zien stoppen van repliek geeft.
Het is dan ook uiterst ongewoon om iemand op die leeftijd nog zulk hoogstaand schaak te zien spelen. Eerlijk gezegd denk ik niet dat iemand dit ooit heeft voorgedaan. Als je kijkt naar 2700chess.com dan vind je geen andere 50 plussers in de lijst. Hij veegt momenteel voortdurend records van de tabel en dat kan een hele tijd nog doorgaan als hij zijn plezier voor het (competitie-)schaken niet verliest.
Anderzijds zijn er toch ook tekenen dat de neerwaartse trend is ingezet voor onze held. Zijn piek van 2817 (jaar 2011) ligt al meer dan een decennium achter hem. De gigantische blunder die hem de enige partij kostte in Noorwegen, leek mij eveneens iets te hard op de unforced errors die ik zelf steeds vaker lijk te maken (zie fouten deel 2). Ik heb het al eerder geïnsinueerd maar zien we dit soort blunders niet vaker bij oudere spelers?
Het moet een heel pijnlijke nederlaag geweest zijn voor Anand. Echter wellicht onopzettelijk gooide de Azerbeidjaanse topgrootmeester Shakhriyar Mamedyarov achteraf nog zout in de wonde door doodleuk te verklaren dat hij de weerlegging nog niet had gezien en dus aanvankelijk erg verwonderd was over de opgave. De kans lijkt mij erg klein dat Shakh de winnende kleine combinatie niet had gevonden/ gespeeld maar het bracht wel een discussie op gang over of de opgave niet te vroeg was gekomen. Anand was in een post-interview categoriek dat het fout was om zo snel op te geven en vooral kwam doordat hij zijn emoties niet meer in bedwang kon houden.
Als een grootheid als Anand al het lastig krijgt bij (gezichts-) verlies dan is het voor mindere goden vaak nog veel moeilijker om de kalmte te bewaren (zie opgeven deel 1). Niemand houdt van verliezen dus ik begrijp waarom velen de pijn zo kort mogelijk trachten te houden.
Persoonlijk ervaar ik dat gevoel minder en dat heeft niets te maken met dat ik weinig of geen partijen verlies. Ik vermoed dat het een positief neveneffect van de wetenschappelijke aanpak kan zijn want er bestaat voor mij meer in een partij dan enkel het resultaat. Nee verliezen is voor mij evenmin prettig maar ik heb geen moeite om nog even verder te spelen als ik goed weet dat verlies 99,..% al zeker is. Zelfs al zie ik de winnende (simpele) combinatie voor mijn tegenstander dan zet ik mijn pokerface op en wacht ik geduldig af. Heel af en toe loont dit zoals in onderstaande stelling waar mijn tegenstander de Belgische FM Wim Maes na meerdere minuten nadenken toch niet Pxe5 speelde.
Of vorig jaar in Open Praag waar ik een iets langere geforceerde winst zie voor mijn tegenstander die leidt naar een kale koning tegen een enorme overmacht. Ook hier besliste ik om gewoon te zien of het op het bord zal komen wat dus niet gebeurde.
Tenslotte wil ik afsluiten met een bijzonder geval. In onderstaande stelling hadden zowel ik als mijn tegenstander de winnende combinatie gezien maar mixte mijn tegenstander de volgorde waardoor hij plots van gewonnen naar verloren stond. Bij het uitvoeren van de fingerfehler schoten we allebei in de lach tot grote verbazing van de omstaanders.
Ik geef in dit artikel enkel voorbeelden waar mijn tegenstanders de winst misten die ik had gezien maar ongetwijfeld zullen er omgekeerd ook wel gevallen geweest zijn. Ik kan natuurlijk niet weten wat exact mijn tegenstander dacht in de partij en post-mortems zijn tegenwoordig ook zeldzaam. De belangrijkste les van dit artikel is dan ook: "Geef niet op als je tegenstander een winnende combinatie kan uitvoeren." Het is niet alleen leuker voor je tegenstander om een partij in schoonheid te kunnen afsluiten maar soms valt er ook nog onverwacht iets uit de kast voor jezelf.
Brabo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten