Familieschaak deel 3

12 jaar is het geleden dat ik nog eens zonder kinderen een weekje ben. Niet toevallig is het ook exact 12 jaar geleden dat mijn oudste geboren werd op de materniteit te Antwerpen. Mijn kinderen zijn zonder twijfel het mooiste geschenk dat ik ooit kon krijgen vandaar dat ik er altijd een prioriteit van gemaakt heb om zoveel mogelijk samen te zijn. Werkopdrachten of andere activiteiten die een lange afwezigheid vereisten, weigerde ik steeds in de voorbije jaren.

Hiermee wil ik niet zeggen dat je geen goede ouder bent wanneer je vaker afwezig bent. Nee ik bedoel enkel dat ik zeker geen spijt heb van mijn keuze om eigen ambities of andere dromen in de koelkast te zetten in ruil voor extra tijd met de kinderen. Trouwens dit is niet zo buitengewoon want sommige ouders gaan nog veel verder met hun inspanningen en cijferen zichzelf helemaal weg voor hun eigen kinderen.

Ik vermoed dat dit ook de reden is waarom we vooral bij de 30'ers en 40'ers een enorme terugval zien in het ledenaantal bij onze schaakbond. Eenmaal er kinderen zijn, worden de eigen hobby's geschrapt tenzij het een passie is. De meeste leeftijdsgenoten zijn dan ook ondertussen verdwenen. Het valt op dat er bij de overblijvers zeer veel kinderloos zijn.

Echter kinderen blijven niet klein. Deze week gaan mijn beide kinderen voor het eerst samen een week op kamp. Vorig jaar ging Hugo nog alleen naar het schaakkamp van Schaakinitiatief Vlaanderen. Na alle positieve geluiden (zie o.a. mijn artikel geen spijt) was ook grote zus Evelien overtuigd om dit jaar van de partij te zijn daar ze ondertussen ook een jaartje schaakt.

Dus deze week is het erg stil thuis. Er is ook plots meer vrije tijd waardoor ik eindelijk bepaalde taken kan afwerken die al lange tijd lagen te wachten. Het is genieten maar tezelfdertijd blijf je met de gedachten afdwalen naar je kinderen. Deze periodes zullen in de toekomst alleen maar vaker en langer voorkomen. Gelukkig heb ik nog steeds het schaken waardoor ik nooit bang moet zijn om mezelf te vervelen.

Alhoewel ik meer dan eens mezelf afvroeg in de voorbije jaren of ik niet beter helemaal het schaken zou schrappen ten voordele van mijn kinderen, ben ik vandaag blij dit niet te hebben gedaan. Niet alleen was schaken geregeld een uitlaatklep maar beschouw ik het nu ook een mooie belegging voor de toekomst. Ik heb weinig gespeeld maar deze blog bewijst dat ik niet stil ben blijven staan.

Bovendien heb ik het enorme geluk dat mijn beide kinderen ook begonnen zijn met schaken. Ik heb geen kristallen bol om de toekomst te voorspellen maar ik probeer wel de kiemen te leggen van nog heel veel jaren schaakplezier door zo weinig mogelijk bij te sturen en hen zoveel mogelijk de leuke kanten van het schaken te laten ontdekken (zoals schaakkampen, jeugdtornooien, vakantie deel 5, vrienden, ..).

Echter dit kan enkel natuurlijk wanneer ze kunnen schaken dus ik zie het wel als mijn taak om hen te overtuigen een minimum-niveau te behalen. Ik leg de lat hierbij op 1500-1600 elo dus voor de meesten perfect haalbaar zonder grote inspanningen. Met dat niveau kan je in zo goed als elk open tornooi in de wereld meespelen zonder dat je schrik hoeft te hebben om alles te verliezen. Je hebt de basis voldoende onder de knie om een leuke partijtje te schaken want stukken worden niet op elke zet weggeblunderd.

Mijn zoon Hugo heeft dus reeds dit minimum behaald. Of hij hogerop wilt en hiervoor iets wilt doen, laat ik volledig over aan hem. Ik sta klaar om te helpen indien hij dat wilt maar ik ben zeker geen vragende partij. Voor mijn dochter Evelien is er wel nog werk aan de winkel maar na een jaartje schaken is het zeer uitzonderlijk om al 1500-1600 niveau te kunnen halen. Zelf speelde ik zeker ook niet op dat niveau een jaar nadat ik de spelregels werd uitgelegd. Ze heeft het afgelopen jaar een heel mooie progressie gemaakt en werd hiervoor al beloond met enkele kleine tornooiprijzen. Winnen is leuk maar het wordt nog leuker als iedereen in de familie wint zoals laatst gebeurde op het rijkelijk gespijsd Limburgs jeugdcriteriumtornooi.

De jeugdcriteriumtornooien bekijk ik als pure ontspanning en fun voor ons gezin maar ik wil in de toekomst ook samen meer serieuze competities spelen. Voor Evelien is het misschien nog iets te vroeg maar dit jaar ben ik nog van plan om een open tornooi te spelen samen met Hugo en volgend seizoen is al beslist om samen Nederlandse interclub voor Landau Axel te spelen in dezelfde ploeg. Zo vang ik 2 vliegen in een klap. Ik kan zelf weer meer schaken en hoef mezelf evenmin schuldig te voelen omwille van thuis afwezig te zijn want ik begeleid ondertussen ook Hugo.

De weg naar een hechte schaakfamilie zoals de Barbiers is nog heel lang maar ik vind het een heel mooi streefdoel. In de familie Barbier zijn geen grootmeesters maar het is prachtig en een unicum om te zien dat alle 5 (papa, 2 zonen en 2 dochters) vandaag nog actieve schakers zijn als volwassenen. Vele jaren was papa Wim de sterkste maar ondertussen doet zoon Sigiswald het geregeld al beter. Dat mocht ik in mijn meest recente ontmoeting met een Barbier zelf ondervinden.

De grootste schaakfamilie is niet de Barbiers. Misschien is die eer weggelegd voor de jonge Akulovs die met 6 zijn (5 broers en 1 zus). De grote van de familie is ook van weinig belang. Samen met de familie plezier beleven aan dezelfde hobby is natuurlijk waar het om draait. Schaken biedt hierbij nog een unieke troef daar leeftijd nauwelijks een rol speelt. In tegenstelling met de meeste sporten is het geen probleem om als ouder of zelfs grootouder samen met je kinderen te schaken.

Brabo