Kinderen leren schaken deel 4

De beperkingen van de coronacrisis beginnen steeds meer door te wegen. De adempauze duurt nu echt wel te lang voor mij. Het was leuk in het begin om even weg te zijn van de talloze verplichtingen maar vandaag mis ik erg normaal schaken en het lijkt er niet op dat dit snel zal veranderen.

Deze lange periode van inactiviteit heeft mij ook doen inzien dat ik het in de toekomst anders wil aanpakken. Vooreerst besef ik meer dan ooit dat schaken mijn ding is maar dat ik tevens moet opletten met mij te vergalopperen. Dit seizoen had ik duidelijk te veel hooi op mijn vork genomen. Ik speelde zowel interclub in België als in Nederland. In parallel nam ik deel aan het klubkampioenschap van Deurne. Daar bovenop kwamen open tornooien zoals Maastricht, Gent, Brasschaat, Leuven en Cappelle La Grande. Vervolgens heb je de jeugdtornooien zoals de vele criteriums, Antwerps jeugdkampioenschap, Vlaams jeugdkampioenschap, Belgisch jeugdkampioenschap, Open Nederlands kampioenschap. Tenslotte geef ik ook nog les op zondagen in Mechelen en schrijf ik wekelijks een artikel voor deze blog. M.a.w. toen midden maart de lockdown begon, was ik eerst opgelucht om even verlost te zijn van het loodzware programma. Uiteindelijk duurde het zelfs tot midden mei dus 2 maanden daarna vooraleer ik alle achterstand/ openstaande karweitjes had weggewerkt.

Het is nog bijlange niet zeker hoe het volgend seizoen er zal uitzien maar enkele beslissingen zijn al gemaakt. Zo stoppen we volgend jaar met interclub spelen in Nederland. De belangrijkste reden hiervoor is dat mijn zoon Hugo het niet meer leuk vindt. Mijn kinderen groeien op. Vroeger vond Hugo het opwindend om als klein jongetje te kunnen winnen in het schaken van een volwassenen schaker met vele jaren ervaring maar alles went. Vandaag ziet hij zich vooral als een buitenbeentje tussen de bende oude knarren die vaak al gepensioneerd zijn. Meer dan ooit vraagt hij dan ook om vooral te kunnen spelen samen met leeftijdsgenootjes. Hierdoor komen we al snel terecht bij het klubkampioenschap van KGSRL dat ook op zaterdag wordt gespeeld en waar verscheidene van zijn vriendjes vorige edities al aan deelnamen.

Daarnaast hebben mijn kinderen het ook gehad met de jeugdlessen. Ik kan dit ook best begrijpen. Hugo startte in 2013 als 4 jarige met schaaklessen dus vandaag zijn we 7 jaar verder. Dan heb je uiteraard al de basis onder de knie en begin je jezelf af te vragen of het sop nog de kolen waard is. Ik kreeg trouwens recent al meerdere malen de opmerking van zijn leeftijdsgenoten waarom Hugo nog les aan het volgen was want zij waren al lang gestopt. Eigenlijk was het laatste jaar al er te veel aan voor hem maar we deden er nog een jaartje bij omwille van mijn dochter die veel later startte met schaken.

In elk geval nu mijn kinderen met de jeugdlessen stoppen, vind ik het tijd om zelf ook te stoppen met lesgeven. Niet alleen zal dit voor mij belangrijke tijdswinst opleveren want per seizoen spendeerde ik er al snel een 100 uren aan maar ik twijfelde ook al lang aan het nut van mijn lessen. Op 1 uitzondering na zag ik heel weinig progressie in de voorbije 4 jaren dat ik lesgaf bij mijn leerlingen in Mechelen. Het is een verhaal dat ik hier al enkele keren vertelde en die ook nog eens in de laatste 6 maanden bevestigd werd. Niemand wou werken aan het schaken en dan voel je als lesgever uiteraard een beetje onnozel wanneer je onbezoldigd zelf wel zoveel uren erin steekt.

Er was dus 1 uitzondering die er met kop en schouders bovenuit stak in de groep en dan heb ik het natuurlijk over Sterre Dauw. Werklust was het zeker niet want hij is 1 groot brok talent. Ik vermoed daarom ook dat mijn lessen maar voor een stukje hebben bijgedragen aan zijn enorme progressie in de voorbije jaren. Begin dit jaar ging hij mij zelfs even voorbij op de ratingladder en behaalde hij virtueel net de 2300 fide om de fidemeestertitel te kunnen aanvragen. Ondertussen speelt hij volgens mij al op internationaal meesterniveau en ik heb hem al meermaals verteld wat er nog moet concreet gebeuren om die IM-titel effectief te kunnen behalen. Vooreerst is op tijd komen aan je bord, het laag hangend fruit. Ik zie Sterre zelden op tijd komen en dat kost sowieso punten. Daarnaast moet zijn openingskennis drastisch omhoog te beginnen met de eigen partijen voor te bereiden. Dat doet hij dus niet of nauwelijks zelfs als hij tegen zijn eigen schaakleraar moet spelen die altijd hetzelfde speelt en het een partij in de laatste ronde van een groot tornooi betreft met een mooie geldprijs op spel waarbij de paringen al uren op voorhand bekend zijn.

Een jaar later verliep een nieuwe onderlinge standaardpartij bijna exact volgens hetzelfde scenario. Sterre komt weer veel te laat aan het bord. Hij heeft zich weer nauwelijks of niet voorbereid en komt hierdoor al heel snel in grote problemen. Daarna knokt hij zich terug in de partij door te compliceren waarbij ik de controle verlies. Sterre krijgt vervolgens het betere spel maar uiteindelijk ontsnap ik in het eindspel.

In mijn lessen heb ik veel tijd gespendeerd aan hoe je kunt werken met databases om partijen voor te bereiden. Ik heb mijn leerlingen ook meermaals verwezen naar mijn blog waar een berg nuttige informatie staat. Als je dan nog steeds zulke gebrekkige of niet-bestaande voorbereidingen ziet bij je leerlingen dan heb ik geen zin om nog alleen door te gaan. De coronacrisis heeft mij doen inzien dat ik meer dan ooit enkel wil doen wat ik zelf leuk vind.

Mijn eigen kinderen zal ik vrijblijvend nog begeleiden maar daarmee houdt het vandaag op. Als ik ooit nog lesgeef dan enkel aan leerlingen waarvan ik op voorhand weet dat ze al hard werken aan het schaken. Ik heb zeker geen spijt van de voorbije 7 jaren (3 in Deurne en 4 in Mechelen). Ik blijf via mijn kinderen het jeugdschaak van nabij volgen.

Brabo