Paranoia

Mijn kennis van de Franse taal is niet meer wat het ooit geweest is ondanks dat ik daar af en toe iets probeer aan te doen door een Franstalige film te bekijken. Door klank en ondertiteling (teletekst 888, weliswaar in het Frans) te combineren, slaag ik er meestal in om probleemloos de Franstalige dialogen te volgen.

Bovendien vind ik het ook wel leuk dat de Franse film qua genre vaak een heel specifiek humoristisch kantje heeft die mij aanspreekt. De Franse cinema kent een lange geschiedenis van uitstekende komedianten (Fernandel, Louis de Funes, Pierre Richard ...) en ook vandaag zien we nog geregeld nieuwe Franse komische films verschijnen die deze traditie verderzetten. Zo bekeek ik een paar maand geleden Raoul Taburin met in de hoofdrol de populaire Franstalige Belg Benoit Poelvoorde.

De film gaat over het bijzonder merkwaardig verhaal van een legendarische fietser die een groot geheim draagt want niemand weet dat hij eigenlijk helemaal niet kan fietsen. In de film kom je beetje per beetje te weten welke gebeurtenissen hiertoe hebben bijgedragen en hoe de compleet absurde situatie eigenlijk grotendeels niet eens zijn eigen schuld is.

Het is weer een eigenaardige intro maar het vervolg zal het snel duidelijk maken. Ik ben een Raoul Taburin in het schaken. Ik ben een valse legendarische schaker. Nee ik kan echt schaken dus zo erg is het ook weer niet. Waar ik het wel over heb zijn de magische vaardigheden die schakers mij toekennen waar niets van aan is. Het is grappig maar tezelfdertijd soms ook verontrustend om te horen hoe bepaalde gebeurtenissen helemaal een eigen leven gaan leiden. Een paar maanden geleden in Brugge had ik weer prijs nadat ik onderstaande best aardige partij kon winnen.

In een obscure variant van het Evansgambiet hadden we 17 zetten een correspondentiepartij uit 2017 gevolgd waarna Emile afweek en hij prompt verloren kwam te staan. Achteraf waren dan ook velen overtuigd dat het weer een heel straf staaltje van mijn partijvoorbereidingen was geweest. "Knappe camouflage" vertelde mij een FM. "Ik had nochtans de hele week opzettelijk andere openingen online gespeeld" probeerde Emile zich achteraf te verontschuldigen t.o.v. zijn ploegmakkers. "Je hebt de partij een maand zitten voorbereiden" was een weinig flatterende commentaar van een passant.

De link tussen mijn blogartikels en bovenstaande opmerkingen is duidelijk maar het toont ook aan hoe snel iets opgeblazen kan worden naar pure fantasie. Niemand bereidt zich een maand voor op een enkele partij zelfs niet op een wereldkampioenschap. Van camouflage was geen sprake want ik gebruikte gewoon veel tijd omdat ik heel diep moest graven in mijn geheugen en zelfs een aantal zetten de correspondentiepartij volgde zonder het te weten. Tenslotte ik had mij op 7 spelers van Brugge voorbereid dus ik kende helemaal niet het online profiel van Emile. Dat was onvindbaar in de weinige tijd die ik beschikbaar had en dus had Emile totaal onnodig andere openingen online gespeeld die week vooraf.

Bovendien iemand die mijn blog nauwgezet volgt, had dankzij het artikel Pionstructuren geweten dat ik die obscure lijn al bestudeerd had in 2017. Tenslotte iemand die zich had voorbereid zoals in het artikel Prooi wordt jager, had onderstaande online blitzpartij van mij gevonden die ik een jaar geleden heb gespeeld tegen de bekende Amerikaanse IM en streamer Mark Esserman. Dat is dus exact dezelfde lijn t.e.m. de 15de zet.

Dus er was niets magisch aan mijn partij in Brugge. Het was de fantasie van schakers die compleet op hol sloeg. Ik zie het geregeld terug want ik ben zeker geen alleenstaand geval. Er is heel veel paranoia tussen de schakers (zie bv. het absurde Profile viewing of opponents during tournaments). Ik denk dat het uiteindelijk vechten tegen de windmolens zal zijn. Het is gewoon vaak leuker om te geloven in sprookjes dan de harde werkelijkheid onder ogen te zien. Ik blijf de Raoul Tabarin van het schaken.

Brabo