De schaakmicrobe deel 5

Terug naar het onbezorgd leventje van voor corona is nog niet voor morgen in België. Zelfs met de vaccins wordt het ondertussen steeds duidelijker dat we het virus (voorlopig?) niet de genadeslag kunnen toebrengen. Bijgevolg gaan de discussies over de covidmaatregelen onverminderd verder ook binnen de Belgische schaakwereld.

Ik bemoei mij er niet mee. Soms heb ik wel eens het gevoel dat er in België 11 miljoen virus-experten zijn maar eigenlijk weet niemand precies hoe de vork aan de steel zit in dit coronaverhaal. In elk geval ik ben wellicht een van de weinige (wie nog?) Belgische schakers die tegenwoordig geregeld in het buitenland schaakt wegens de mondmaskerplicht. Ik heb mij zonet aangemeld voor de Nederlandse interclub en ook tijdens de voorbije zomer zocht ik het weer ver met een tornooi in Tsjechië ipv België. In beide landen is er geen mondmaskerplicht tijdens het spelen van partijen. Ja je moet er iets voor over hebben om als Belg zonder mondmasker te kunnen schaken tijdens corona-tijden. 

Dus net als vorig jaar trok ik deze zomer weer naar Praag om te schaken. Toen was het een groot avontuur die ik in geuren en kleuren vertelde op deze blog zie de schaakmicrobe deel 3. Dit jaar moest niet onderdoen maar ik loop voor op de feiten. Laat mij eerst mijn verhaal doen en dan kunnen jullie beslissen of ik overdrijf of niet.

Om te beginnen wou ik eigenlijk helemaal niet terug naar Praag dit jaar. Begrijp mij niet verkeerd. Het is een goed georganiseerd tornooi en een leuke locatie maar ik speel toch liever zonder 1000 km enkele richting te moeten reizen voor een schaaktornooi. Bovendien spelen in een land waar je de taal niet machtig bent, is toch ook altijd een nadeel (zie mijn artikel het thuisvoordeel). Dus aanvankelijk keek ik lange tijd naar de tornooien van Gent, Brugge en in mindere mate Geraardsbergen. Gent werd geannuleerd. In Brugge werd mondmasker verplicht. Geraardsbergen was nog zotter met spelen op 5 locaties. Probeer dat eens mee te spelen tezelfdertijd met je kinderen. Ik las in Vlaanderen Schaakt Digitaal dat de Nederlandse IM Herman Grooten het gedaan heeft met enkel zijn enige zoon en steevast al 10 minuten te laat was voor elke partij.

Echter in het buitenland spelen zonder corona-pas is evenmin een sinecure. Zoals ik al had vermeld in juni op mijn blog (zie schaakcomfort deel 3) behoorde ik tot de 5% volwassenen in België die pas eind augustus/ begin september ten vroegste een corona-pas zouden kunnen ontvangen. Brute pech natuurlijk want ik snap ook wel dat de vaccinaties afhankelijk zijn van de leveringen. Bovendien vragen sommige landen om de 48 uur een nieuwe PCR-test. Vorig jaar was al moeilijk om te reizen maar dit jaar was dus nog een pak moeilijker. De buurlanden vielen hierdoor al snel af en dus kwam Praag opnieuw op de radar.

Thuis was er weinig animo voor mijn voorstel. Done that, been there was de reactie van mijn kinderen. Vorig jaar hebben we er al alles gezien dus ze hadden geen zin om mee te gaan. Ik snap dat uiteraard. Ze zijn niet zoals ik die ook nog uren na en voor de partijen bezig is met schaken. Persoonlijk heb ik geen probleem ermee dat het toeristische aspect wegvalt tijdens een schaaktornooi. Daarentegen denken veel amateurschakers er ander over. Voor hen is de combo schaken + toerisme wel erg belangrijk bij het kiezen van buitenlandse tornooien.

Nu veel schakers zijn einzelgängers dus zitten er niet mee in om ergens alleen naar toe te gaan maar zo zit ik niet in elkaar. 10 dagen zonder gesprekspartner in een hotelkamer zitten in het buitenland lijkt mij allerminst aangenaam. Het is bovendien 1 van de belangrijkste redenen waarom professionals stoppen met schaken. Anderen worden dan weer notoire alcoholverslaafden want de verleiding is groot om op die manier toch even je zinnen te verzetten.

Dus ging ik op zoek naar schakers die geïnteresseerd waren om gratis mee te rijden met mij om samen het tornooi te spelen. Dat bleek niet zo eenvoudig want ik wou ook niet om het even wie zomaar meenemen. Uiteindelijk kreeg ik een voorstel uit een verrassende hoek. Mijn zoon Hugo zou eens polsen bij zijn beste schaakvriendjes wie er wou meegaan en samen zou hij het wel zien zitten om nog een keertje naar Praag mee te gaan. Tot mijn lichte verwondering kwam hij af met 2 jongens.

Ik twijfelde en ik niet alleen. Mijn echtgenote raadde het mij zelfs ten stelligste af want zij wist ondertussen uit ervaring hoe ik mijn tornooien speel. Je kan niet en intensief je partijen in het tornooi voorbereiden/analyseren en tezelfdertijd 3 jongens van 12 jaar waarvan je 1 totaal niet kende begeleiden zoals het moet. Anderzijds wist ik ook dat dit wellicht mijn enige kans was om uberhaupt te schaken deze zomer (wat achteraf ook bevestigd werd).

De schaakmicrobe was uiteraard te sterk wat niet wil zeggen dat ik als kip zonder kop met de jongens vertrok naar Praag. Op voorhand maakte ik  enkele duidelijk afspraken met de ouders en kinderen. Daar ik elke dag mijn partijen uitgebreid wou voorbereiden, was het noodzakelijk dat ik kon erop vertrouwen dat de kinderen zich enkele uren konden gedragen zonder dat ik mezelf met hen moest bezig houden. Daarnaast zouden ze het hotel enkel onder mijn begeleiding mogen verlaten. Niemand protesteerde dus ging ik er vanuit dat ik met 3 engeltjes zou vertrekken.

Wel ik vermoed ieder van hen zijn wellicht engeltjes thuis als ze alleen zijn. Echter zet je ze samen dan gaat het dak eraf. Al op dag 1 had ik er geen goed oog meer op. 1 van de jongens had behalve een schaakboek helemaal niets mee om zich bezig te houden. Tja dan kan je wel raden dat een kind van 12 niet gewoon uren blijft zitten op zijn bed in zijn kamer. In een mum van tijd ging het geluid crescendo in mijn aanpalende hotelkamer (ik had uiteraard de kamer naast die van hen geboekt).

Daarna begon het kattenkwaad. Eerst nog braafjes maar toen ze ontdekten dat ik niet ingreep, gingen ze steeds verder de grenzen aftasten: tikkertje in de gangen van het hotel, nachtlawaai, druivenpitjes van de 5de verdieping op straat gooien naar voorbij wandelende mensen, kloppen op de deuren van hotelkamers, een hotelsleutel die op het dak van het hotel belandde, opsluiten van elkaar in de badkamer/ onder het bed, worstelen, flesjes vullen met water en droppen voor hotelkamers, ... Een keertje greep ik toch in toen ik op straat roepende bekende stemmen hoorde. Jawel 2 van mijn jongens liepen op straat terwijl ik nochtans heel duidelijk had gezegd dat dit verboden was.

De allerlaatste dag kwam de volledig poetsploeg kijken naar hoe de jongens hun kamer hadden achtergelaten. Overal lagen kruimels. Afval was geduwd onder hun bedden. 1 poetsvrouw vertelde mij zelfs dat ze een dag eerder per ongeluk een vuile onderbroek met de stofzuiger hadden opgezogen. Hun kledij lag over de hele kamer verspreid dus tussen de etensresten. Ze konden er gelukkig allemaal hartelijk om lachen en keken mij vol medelijden aan. Het leven van een alleenstaande papa met 3 jongens is niet makkelijk.

De jongens vertelden mij achteraf dat het tornooi zelfs leuker was dan het schaakkamp georganiseerd enkele weken eerder door Schaakinitiatief Vlaanderen. Ik was veel minder streng en ze hadden zoveel meer mogen/ kunnen doen. Echter de reacties aan het thuisfront waren een stuk minder positief toen ik vertelde wat er gebeurd was. Als enige volwassene draag je altijd de volle verantwoordelijkheid. Sommigen vertelden mij dat ik uit het tornooi had moeten stappen bij zulk ontspoord gedrag. Een ervaren scouts-leider vertelde mij dat je nooit een groep van kinderen (zelfs 17 jarigen) kunt vertrouwen dat ze zich zullen gedragen zonder toezicht van een volwassene. Dat is iets helemaal anders dan 1 kind die een paar uur alleen thuis zit.

Tja ik wou mijn partijvoorbereidingen niet opgeven. Een ouder belde mij zelfs op om in te grijpen maar ik weigerde meer te doen dan eens te praten met de kinderen. Ik vertikte het om permanent naast hen te zitten en hen continu te corrigeren. 2000 km rijden om dan 10 dagen onbetaald oppas/ politieagent te spelen daar had ik niet voor getekend. Ik ben niet een betaalde tourorganisator zoals bij de uitzendingen van een nationale selectie naar een Europees of Wereldkampioenschap die altijd klaar staat.

Ik heb mijn lesje geleerd. Het had ook slecht kunnen aflopen als de hotelmanager ons eruit had gezet of de politie plots ons hadden meegenomen na klachten. Ik vermoed in Belgie heeft ook nooit iemand zoiets  geprobeerd zoals ik. De kinderen waren poeslief tijdens het schaken of als ik erbij was. Van zodra ik uit de buurt was, gingen de poppen telkens aan het dansen. Er ontbrak heel duidelijk een extra volwassene om die periodes van partijvoorbereidingen te overbruggen.

Toeval of niet maar ikzelf speelde een goed tornooi en dat was uiteindelijk voor mij de hoofdzaak. Ik behaalde een punt extra in vergelijking met vorig jaar. Dat was goed voor een winst van 16 elo ipv. 28 elo verlies vorig jaar. Het was een jaar geleden dat ik nog aan een bord had kunnen schaken en ik had het enorm gemist. Ik had het spelletje ook nog niet helemaal verleerd zoals in onderstaande partij. Mijn tegenstander is de Tsjechische FM Rostislav Taborsky die kort nadien als 16de elo het open tornooi van Ricany in Tsjechië won met 7,5/9.

In dit artikel heb ik omwille van privacy-redenen namen en afbeeldingen van de jongens weggelaten. Ik heb ook met opzet weggelaten wie wat precies heeft gedaan. Als volwassene ben ik mij ten volle bewust dan ik finaal alleen verantwoordelijk ben. Ik werd daarom ook afgeraden om deze blog te schrijven. Nu zoals vaak trek ik mij weinig aan wat anderen van mij denken of menen wat ik zou moeten doen. Met deze blog wil ik nog een keertje aantonen dat de schaakmicrobe een heel sterk beestje kan zijn. Tenslotte denk ik dat dit artikel ook het fabeltje weerlegt dat schakende kinderen allemaal heel verstandig en voorbeeldig zijn. Kinderen blijven kinderen.

Brabo