Een paar artikels geleden kondigde ik enkele schaakkampen in België aan voor onze jeugd. Mijn zoon Hugo nam deel aan die van schaakinitiatief Vlaanderen die ondertussen alweer meer dan een week geleden eindigde. Het werd een schot in de roos voor zowel de organisatie als de deelnemers. Ik heb enkel positieve geluiden gehoord en gelezen want ook de dagelijkse fotoverslagen van de activiteiten waren zeer aangenaam voor het thuisfront. Onderstaande foto vat het kamp wellicht het best samen.
Het was superleuk, groots en goed georganiseerd. Mijn zoon wou dat het langer had geduurd en wil volgende keer zeker weer meedoen. Ik vermoed dat de organisatie best enkele extra begeleiders aantrekt voor volgende editie want het zou wel eens een stormloop kunnen worden. Meerdere kampen per jaar lijkt mij ook zeker interessant voor de jeugd maar ik weet niet of dit allemaal wel haalbaar is voor de organisatie.
Ja onze jeugdschakers hebben een luxe-leventje. Dat bestond allemaal niet in mijn tijd. Bovendien kwam ik pas heel laat met het competitie-schaak in contact. Wie weet hoeveel verder ik had gestaan in het schaken mits de condities toen anders waren geweest? Het heeft natuurlijk geen zin om hierover te jammeren. Het verleden kan je niet veranderen en bovendien heb ik nooit een keuze gehad.
In onze partijen maken we wel voortdurend keuzes en die leiden natuurlijk niet altijd naar het gewenste resultaat. Meestal kunnen we daarmee leven maar af en toe knaagt het zeker als we een keuze hebben gemaakt die gegarandeerd tot een minder resultaat heeft geleid. In onderstaande partij verkoos mijn veel lager gekwoteerde tegenstander de aangeboden zetherhaling te vermijden maar daarna kreeg hij het deksel op de neus.
Wits voordeel was klein dus sowieso bleef er een groot risico bestaan dat ik als sterkere speler alsnog de partij zou winnen. Anderzijds is het onzin om spijt te hebben over de gemaakte keuze. Als je beter staat dan moet je geen remise nemen zelfs al is je tegenstander de sterkere speler. Je hebt in vergelijking met het begin van de partij een veel betere kans om te winnen. Het is veel grotere onzin om het spelletje te spelen met slechts als doelstelling remise.
Daarnaast doe je jezelf als speler geen gunst op lange termijn door snel remise te maken. Wil je als speler optimaal ontwikkelen dan moet je jezelf transformeren als een gladiator van het schaakspel. Dit kan je niet leren uit schaakboeken. Nee slechts door in elke partij alles te geven en dus bereid te zijn om te sterven op het schaakbord, krijg je de waardevolle praktische vaardigheden van een gehaaide tornooischaker.
Mijn zoon Hugo weet ondertussen dat ik hem liever zie verliezen dan een makkelijk remise te nemen. Dat leidt soms wel tot gekke taferelen zoals eind vorig jaar in de interclub. Zijn ploegkapitein kon zijn ogen/oren niet geloven toen Hugo remise weigerde in een verloren stelling tegen een 300 punten hoger gekwoteerde tegenstander. David tegen Goliath in het kwadraat maar natuurlijk geen happy ending.
Hugo werd kansloos van het bord gezet. Zonde van het halve punt zullen sommigen zeggen maar ik vond het een unieke kans om iets aan te leren. Zo had Hugo toen niet door dat hij eigenlijk al compleet verloren stond (wellicht ook zijn 300 punten hoger gekwoteerde tegenstander niet want anders had hij geen remise voorgesteld). Bovendien weet ik uit ervaring dat harde lessen altijd de beste zijn. Niemand houdt van verliezen en dus ben je meer bereid om dan te luisteren naar advies.
Trouwens van uitstel komt geen afstel. Met deze vechtersmentaliteit krijg je sowieso nieuwe kansen later in andere partijen. Dit gebeurde al heel snel want 6 maanden later in de Open van Maastricht stuntte hij 2 maal tegen spelers met meer dan 300 punten meer. Eenmaal won hij maar ik vind zijn remise knapper tegen de Belg Marc Van Stiphout.
Dat ik hiermee aantoon dat we altijd moeten doorspelen, is ook niet juist. Als je op het punt staat om op te geven dan moet je natuurlijk ook een cadeau niet weigeren. Daarnaast zijn er ook situaties waarin een half punt belangrijker is dan doorspelen. Ik denk bijvoorbeeld aan de tornooioverwinning met bijhorend prijzengeld, een titel van een kampioenschap, een teamoverwinning.
Uiteindelijk is het dus een kwestie van een doordachte keuze te maken. Spijt is daarna overbodig want er was toen geen betere informatie beschikbaar. Net daarom kan ik veel schakers niet begrijpen waarom ze toch maar niet de moeite doen om hun eigen partijen kritisch achteraf te bekijken. Pure tijdverspilling vind ik het om steeds opnieuw dezelfde (openings-)fouten te maken.
Brabo
 |
| Een mega-springkasteel op het schaakkamp Bron: http://schaakinitiatief.blogspot.com/ |
Het was superleuk, groots en goed georganiseerd. Mijn zoon wou dat het langer had geduurd en wil volgende keer zeker weer meedoen. Ik vermoed dat de organisatie best enkele extra begeleiders aantrekt voor volgende editie want het zou wel eens een stormloop kunnen worden. Meerdere kampen per jaar lijkt mij ook zeker interessant voor de jeugd maar ik weet niet of dit allemaal wel haalbaar is voor de organisatie.
Ja onze jeugdschakers hebben een luxe-leventje. Dat bestond allemaal niet in mijn tijd. Bovendien kwam ik pas heel laat met het competitie-schaak in contact. Wie weet hoeveel verder ik had gestaan in het schaken mits de condities toen anders waren geweest? Het heeft natuurlijk geen zin om hierover te jammeren. Het verleden kan je niet veranderen en bovendien heb ik nooit een keuze gehad.
In onze partijen maken we wel voortdurend keuzes en die leiden natuurlijk niet altijd naar het gewenste resultaat. Meestal kunnen we daarmee leven maar af en toe knaagt het zeker als we een keuze hebben gemaakt die gegarandeerd tot een minder resultaat heeft geleid. In onderstaande partij verkoos mijn veel lager gekwoteerde tegenstander de aangeboden zetherhaling te vermijden maar daarna kreeg hij het deksel op de neus.
Wits voordeel was klein dus sowieso bleef er een groot risico bestaan dat ik als sterkere speler alsnog de partij zou winnen. Anderzijds is het onzin om spijt te hebben over de gemaakte keuze. Als je beter staat dan moet je geen remise nemen zelfs al is je tegenstander de sterkere speler. Je hebt in vergelijking met het begin van de partij een veel betere kans om te winnen. Het is veel grotere onzin om het spelletje te spelen met slechts als doelstelling remise.
Daarnaast doe je jezelf als speler geen gunst op lange termijn door snel remise te maken. Wil je als speler optimaal ontwikkelen dan moet je jezelf transformeren als een gladiator van het schaakspel. Dit kan je niet leren uit schaakboeken. Nee slechts door in elke partij alles te geven en dus bereid te zijn om te sterven op het schaakbord, krijg je de waardevolle praktische vaardigheden van een gehaaide tornooischaker.
Mijn zoon Hugo weet ondertussen dat ik hem liever zie verliezen dan een makkelijk remise te nemen. Dat leidt soms wel tot gekke taferelen zoals eind vorig jaar in de interclub. Zijn ploegkapitein kon zijn ogen/oren niet geloven toen Hugo remise weigerde in een verloren stelling tegen een 300 punten hoger gekwoteerde tegenstander. David tegen Goliath in het kwadraat maar natuurlijk geen happy ending.
Hugo werd kansloos van het bord gezet. Zonde van het halve punt zullen sommigen zeggen maar ik vond het een unieke kans om iets aan te leren. Zo had Hugo toen niet door dat hij eigenlijk al compleet verloren stond (wellicht ook zijn 300 punten hoger gekwoteerde tegenstander niet want anders had hij geen remise voorgesteld). Bovendien weet ik uit ervaring dat harde lessen altijd de beste zijn. Niemand houdt van verliezen en dus ben je meer bereid om dan te luisteren naar advies.
Trouwens van uitstel komt geen afstel. Met deze vechtersmentaliteit krijg je sowieso nieuwe kansen later in andere partijen. Dit gebeurde al heel snel want 6 maanden later in de Open van Maastricht stuntte hij 2 maal tegen spelers met meer dan 300 punten meer. Eenmaal won hij maar ik vind zijn remise knapper tegen de Belg Marc Van Stiphout.
Dat ik hiermee aantoon dat we altijd moeten doorspelen, is ook niet juist. Als je op het punt staat om op te geven dan moet je natuurlijk ook een cadeau niet weigeren. Daarnaast zijn er ook situaties waarin een half punt belangrijker is dan doorspelen. Ik denk bijvoorbeeld aan de tornooioverwinning met bijhorend prijzengeld, een titel van een kampioenschap, een teamoverwinning.
Uiteindelijk is het dus een kwestie van een doordachte keuze te maken. Spijt is daarna overbodig want er was toen geen betere informatie beschikbaar. Net daarom kan ik veel schakers niet begrijpen waarom ze toch maar niet de moeite doen om hun eigen partijen kritisch achteraf te bekijken. Pure tijdverspilling vind ik het om steeds opnieuw dezelfde (openings-)fouten te maken.
Brabo
Dag Helmut,
BeantwoordenVerwijderenvoor zover ik weet heb ik bij die partij geen kansen gemist en ook niet teveel fouten gemaakt, wat voor iemand van mijn niveau al niet slecht is :).
De vraag die mij nog altijd bezighoudt is : hoe kan ik beter worden in schaken. Mijn doel was 1800 ELO halen, dat is me nooit gelukt, wel een hatelijke 1796.
Anderzijds als ik mijn partijen vergelijk met spelers van 1800 + dan mis ik toch verschillende facetten van het spel.
Schaaktrainers heb ik geprobeerd, maar die snappen niet de manier waarop ik denk - dat heb je natuurlijk als er een verschil van 600 ELO is - boeken - ook zogenaamde voor spelers van 1400 - 1700 zijn soms te moeilijk.
Toch wil ik die 1800 ooit halen. Enig idee hoe ?
Groetjes,
Marc
Dag Marc,
Verwijderen1) Ik raad iedereen aan om dagelijks tactische oefeningen te maken. Bv. elke dag de 5 gratis oefeningen oplossen op chess.com moet volstaan. Als je dit serieus doet dus door niet te gokken dan moet je op termijn de 2500 taktiek-elo behalen. Dit zal zeker een positief effect geven in de praktijk.
2) Vervolgens raad ik ook aan om de eigen gespeelde standaardpartijen aan een kritische analyse te onderwerpen. Hiermee bedoel ik niet enkel een snelle check van tactische fouten maar ook de kleintjes van 0,3 punten die vaak ook heel veel vertellen. Als je begrijpt waarom de computer's keuze 0,3 beter is dan leer je iets bij. Nu het kan soms wel even duren vooraleer je begrijpt waarom dus opnieuw is het belangrijk om tijd te willen investeren.
3) Tenslotte bestaan vandaag excellente boeken voor jouw schaaksterkte. Als je een beetje googled dan vind je heel wat lijstjes van boeken die nuttig zijn voor de intermediate speler. Zo denk ik aan de boeken van Jeremy Silman en de reeks van Artur Yusupov: https://www.qualitychess.co.uk/docs/14/artur_yusupovs_awardwinning_training_course/
Nu ik moet erbij vertellen dat ik zelf nauwelijks boeken gelezen heb om 2300 elo te behalen. De stappenmethode bestond nog niet toen ik begon te schaken en een trainer heb ik nooit gehad. Dus ik deed bijna uitsluitend 1 en 2.