Wit kiest al in de opening een remisevariant.

In een eerder artikel heb ik het al gehad over zelf op remise spelen met wit maar even interessant is dit fenomeen te bekijken vanuit zwarts standpunt. Persoonlijk heb ik weinig moeite met een zwartremise als de witspeler ongeveer dezelfde rating heeft dan jezelf of hoger. Wit heeft nu eenmaal theoretisch de iets betere kansen en dus is het een aanvaardbare strategie om met zwart eerst naar gelijkspel te zoeken, hierbij eventueel een geforceerde remisevariant toelatend. Ik zie 2 nadelen, in dit scenario:
1. Je stemt met zwart in met het herhalen van wat je vaak al kent en dus je mist een kans om tot echt schaken te komen. Bij een amateur zoals mijzelf ligt de essentie van het schaken vooral bij het spel en niet bij de extra elopunten.
2. In bepaalde situaties is remise met zwart geen optie en dan is een geforceerde remisevariant toelaten ongeveer gelijk als instemmen met een nederlaag.

Scherper stelt het probleem wanneer de witspeler (duidelijk) zwakker is en een zwartremise niet meer zo gunstig is voor het klassement (elo, tornooi,...). FM Pieter Tolk, mijn ploeggenoot is hierin vrij radicaal en verlangt dat je in dit geval steeds geforceerde remisevarianten tracht te vermijden eventueel door iets te spelen die je niet kent of zelfs bekend staat als iets minder. Ik kan deze competitieve houding begrijpen maar het is niet hoe ik het schaken speel. Het spelen van onbekende systemen ver van mijn repertoire interesseren mij niet. Ook ben ik niet het type speler die graag risico's neemt met het spelen van varianten waarvan ik weet dat ze minder zijn om zo eventueel later mijn tegenstander in de luren te leggen.

Zo kwam ik vorig jaar in een penibele situatie tijdens de laatste ronde van de Belgische interclub. Ik werd in Brugge met zwart gepaard tegen Arvid Viane die toch wel wat elopuntjes minder had dan mijzelf. Bovendien was ook duidelijk bij aanvang van de wedstrijd dat ons team met een erg groot verschil moest winnen om nog een kans te maken op de titel en de bijhorende promotie. Echter na 10 zetten kwam ik tot een hartverscheurende keuze zie onderstaande partij.

Na lang wikken en wegen, verkoos ik toch om het bord te spelen met Pa5 en niet de tegenstander omdat ik de risico's te hoog inschatte. Ik was er niet gelukkig mee maar op dat ogenblik had ik geen betere oplossing. Arvid vertelde mij achteraf dat hij deze remisevariant niet kende maar dat vond ik toch heel onwaarschijnlijk want die variant werd al talloze keren gespeeld en bovendien kan je met wit wel degelijk afwijken met een evenwaardige zet om een directe remise te vermijden. Arvid vreesde echter voor mijn betere theoretische kennis en vond daarom de risico's te hoog om af te wijken van de directe remise. Ik leg mij neer bij zijn uitleg. Nu het artikel gaat over de kant van de zwartspeler dus leg ik even mijn beslissing verder uit.

Vooreerst had mijn tegenstander Arvid Viane nog geen enkele keer van de vorige 10 interclubronden meegespeeld in de Brugse ploeg en had ik mij niet voorbereid op hem. Toeval of niet, had ik wel de variant grondig bekeken tegen Rob Michiels. Hierbij had ik het belangrijkste alternatief 10...Pce7 uiteraard in detail bestudeerd maar was tot de conclusie gekomen dat de risico's te hoog waren en de zwartremise aanvaardbaar was wegens het kleine eloverschil tussen ons beiden. Je moet ook weten dat ik met 10...Pce7 eens een smadelijke nederlaag heb opgelopen tegen een veel lager gekwoteerde tegenstander dus het afwegen was echt niet licht opgenomen, zie onderstaande partij.

Desalniettemin, herinner ik mij dat ik nog zitten zoeken heb naar een alternatief die de remisevariant zou ontwijken zelfs tegen Rob Michiels maar dit klaarde ik niet in de 2 avonden die ik hiervoor had uitgetrokken.     In de heenrit naar Brugge vroeg ik al begrip van mijn ploeggenoten voor wat er eventueel te gebeuren stond. Ik hoopte op een andere variant maar indien mijn tegenstander toch met wit zou kiezen voor het remisesysteem dan zou ik niet afwijken daar ik niets beters had gevonden tijdens de voorbereiding. Je kan je terecht afvragen waarom ik zolang gewacht had met dit zeer bekende remisesysteem te bestuderen tot enkele dagen voor de wedstrijd. Dit systeem zat al vele jaren in mijn repertoire en had ik dus veel eerder al onder handen kunnen nemen. Wel als amateur heb ik beperkte vrije tijd die ik kan spenderen aan het schaken en voor mij is het repareren van foute systemen belangrijker dan het vinden van nieuwe zwartsystemen die remise vermijden.

Achteraf was ik toch een beetje gelukkig dat mijn remise geen invloed had op de verwikkelingen in de competitie. Omdat ik besefte dat andere spelers wel eens het voorbeeld van Arvid zouden kunnen volgen, maakte ik het aanpassen van mijn zwartrepertoire in dit systeem een prioriteit. Na meer dan een week analyses en opzoekwerk had ik een oplossing gevonden. Het nieuwe systeem werd getest op het internet (playchess) en uiteindelijk kon ik het testen in het Deurnse klubkampioenschap, zie onderstaande partij:

Het leuke aan het nieuwe concept met 7...Pxe4 is dat je kan kiezen tussen 2 totaal uiteenlopende strategieën. In de partij koos ik voor het eindspel wat ik een verstandige keuze achtte tegen een jonge tactische en beloftevolle speler. Echter zwart kan ook kiezen voor een veel tactischer en scherper gevecht waarmee ik o.a. op playchess al amok kon maken, zie onderstaande fictieve partij: 

Hiermee geloof ik dat het remiseprobleem voor mij , definitief van de baan is (tenminste in dit systeem).

Brabo